Αιμάτινες Σκιές από Απόσταση

Στις εξιστορίσεις της ζωής σου 

συχνά ανταποκρίνομαι 

με ρίγη στη ραχοκοκαλιά

τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά.

Γίνομαι συφερτός τυφλός

που καταλήγει στην άκρη 

του ντιβανιού του γκρεμού

ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,

ζητώντας άλλου είδους όραση.

Kαθώς είμαστε πιά μεγάλα παιδιά

που χρειάζονται πολλά δάκτυλα

για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο,

να βυθίσουν μακριά δάκτυλα

για να αγγίξουν τον αρχικό πόνο

ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά.

το λέω ξανά

Στις εξιστορίσεις της ζωής σου 

συχνά ανταποκρίνομαι 

με ρίγη στη ραχοκοκαλιά

τυλίγομαι με κουβέρτα πορτοκαλιά.

Γίνομαι συφερτός τυφλός

που καταλήγει στην άκρη 

του ντιβανιού του γκρεμού

ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,

ζητώντας άλλου είδους όραση.

Τότε μόνο ξαφνικά και ορμητικά

έρχεται η επιβίωση 

και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση

σε ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός,

απομακρύνομαι μεσα σε θόλο άπειρο ιριδισμού.

Κι έτσι σε βλέπω, φίλε, αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού

είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, είτε βρεθείς σε αφωνία

συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία μαζί με μας,

επώνυμο συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού

που μερικοί το ονομάζουν Ιστορία

και μερικοί το ονομάζουν Ιστορία της ηδονής.

Λένα Πλάτωνος