Αυτά τα blogs είναι δικά τους και δικά μας...

Πάει καιρός που τα blogs έχουν γίνει της "μόδας".
Που μιλάνε για την "αλήθεια",  που καθορίζουν το κλίμα των καιρών μας, αλλά και που δίνουν και τα απαραίτητα σκάνδαλα.
Αρκεί να θυμηθώ πόσες ώρες σπαταλήθηκαν στα "παράθυρα" των καναλιών μας γι' αυτά και βγάζω σπυράκια.

Διότι τι διαφέρει πια ο blogger από τη μάνα raver που βλέπαμε παλιά?
Τον ίδιο χρόνο "διασημότητας" κέρδισαν και οι δύο.
Την ίδια επίδραση είχαν στην κοινωνία και οι δύο.
Δεδομένου ότι και οι δύο αυτές κατηγορίες συνήθως έχουν αυτό το ρημάδι το δικαίωμα ψήφου.

Αφού φτάσαμε να κοιτάζουμε τα blogs πριν πάμε το πρωί στη τουαλέτα...αλλά τι λεω φτάσαμε?
Διότι εγώ προσωπικά δε ξέρω κανέναν να είναι τόσο παθιασμένος με το άθλημα.

Όλα αυτά ίσως είναι μια ψεύτική - πλασματική εικόνα.
Ας πούμε την αλήθεια:
Οι περισσότεροι γράφουμε από ματαιοδοξία (όπως κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή) και οι άλλοι μισοί ψάχνουν για μερικά cheap laughs on line που λένε και οι αγγλόφωνοι ιδρυτές του σπορ.

Anyway.


Είναι Τετάρτη βράδυ προς Πέμπτη...και αντί να κοιμάμαι για να πάω για δουλειά το πρωί...αποφάσισα να σηκωθώ και να ξεκινήσω το προσωπικό μου ημερολόγιο, ένα ημερολόγιο που αναβάλω την εκκίνηση του  συνέχεια εδώ και καιρό, ένα ημερολόγιο που επιτέλους θα το φτιάξω όπως πάντα ήθελα να είναι.
Με κείμενο-εικόνες-ήχο-βίντεο και ότι άλλο μπορώ να βρω.
Συνήθως νυσταγμένος και με τη κάλυψη της νύχτας...θα υπάρχουν σίγουρα και λάθη....δεν έχει σημασία όμως αυτό. Γι'αυτό υπάρχουν και τα σχόλια.

Ένα ημερολόγιο που καθώς ξεκινάει πρέπει πρώτα από όλα να αναφερθεί και να "τιμήσει" (ένα ρήμα το οποίο στις μέρες μας αρχίζει να μοιάζει με ένα άλλο: το ... γ..ησει) τον πρώτο Έλληνα blogger που έτυχε να γνωρίσω... Τον JB.


(ο JB αμέριμνος και ανυποψίαστος)


Ο JB θυμάμαι είχε ξεκινήσει πριν από 6 - 7 χρόνια φτιάχνοντας το δικό του "χειροποίητο" blog γι'αυτόν και τους φίλους του.Άσχετα αν δεν τον είδα ποτέ στις ειδήσεις, θυμάμαι οτι το "έχτιζε" λίγο λίγο με μεράκι. Καλή του ώρα όπου είναι....

και Καλή αρχή μας.