passing by

Περαστικοί...

Με πόσους ανθρώπους αλήθεια να διασταυρώνουμε τα βλέμματα μας μέσα σε μια μέρα?

Ή ακόμα χειρότερα, πόσοι περνάνε από δίπλα μας, στο δρόμο, στη δουλειά, στην έξοδο?

Πόσοι κάθονται δίπλα μας ξανά και ξανά στο λεωφορείο κι όμως δεν τους έχουμε προσέξει ποτέ.


Πολλές φορές κυκλοφορούμε με τα ακουστικά στα αυτιά απορροφημένοι στις σκέψεις μας.

Η αποξένωση της μεγαλούπολης?

Η αποξένωση γενικότερα?

Όλοι αυτοί...
που κανείς μας δεν προσέχει,
πως θα ήταν η καθημερινότητα μας χωρίς αυτούς?

Εφιαλτική σίγουρα!

να περπατάμε σε άδειους δρόμους, σε άδεια γραφεία, σε άδεια λεωφορεία....


Μας αρέσει τελικά αυτή η ασφάλεια του να είσαι χαμένος στο πλήθος....

Η ασφάλεια του κοπαδιού....όταν ο λύκος δεν είναι εδώ....