ΕΜΣΤ

Η καινούργια ιστοσελίδα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι πια online.  Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000 και σήμερα στεγάζεται στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών. Μέχρι το 2011 ευελπιστούν οι υπεύθυνοι ότι θα έχει ολοκληρωθεί η ανάπλαση του πρώην εργοστασίου Φιξ, όπου θα αποτελέσει τη μόνιμη στέγη του ΕΜΣΤ.

Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι: οι ξεναγήσεις για το κοινό πραγματοποιούνται κάθε Πέμπτη στις 19:00, όταν η είσοδος στο Μουσείο είναι δωρεάν, και κάθε Κυριακή στις 12.00. 

Μουσείο Φωτογραφίας;

Μήπως θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα Μουσείο Φωτογραφίας στην Αθήνα; Και ποιο θα ήταν το ιδανικό μέρος? Εμένα θα μου άρεσε πάντως ο χώρος του σημερινού Ε.Μ.Σ.Τ. (το ωδείο Αθηνών δηλαδή, το οποίο θα το δούμε σε επόμενο post) ,  όταν αυτό μετακομίσει στο ΦΙΞ φυσικά.

Μουσείο Φωτογραφίας - Θεσσαλονίκη Biennale2

Μουσείο Φωτογραφίας - Θεσσαλονίκη Biennale2

Andy Warhol@Athens

Με δύο εκθέσεις του A.W. που έχουν σχέση με την εικόνα, κινούμενη ή όχι, καθώς και με την φωτογράφιση αυτών των "εικόνων" γεμίσαμε 2 μέρες του Νοέμβρη. Καλύψαμε τη γνωστή φράση του για το τέταρτο δημοσιότητας και με το παραπάνω. Αν δεν είναι ιεροσυλία να τον τοποθετούμε κάτω από το "πενιχρό φως" της ίδιας του της φράσης....

--  Warhol/Icon: The Creation of Image

Η αίθουσα της Jackie O

Mr.Black & Ms.Whitie L-O-V-E Andy Warhol!

-- WARHOL/Screen Tests

Black Velvet

Το στόμα στο τραπέζι

Dali is not c-r-a-z-y!

Η περήφανη λήψη

Ή αλλιώς μια λήψη για την οποία είμαι περήφανος...είτε επειδή πετάχτηκε μπροστά μου, κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, είτε επειδή η επιμονή απέδωσε.

Σαντορίνη

Στις περισσότερες φωτογραφίες δεν αναγράφω ημερομηνίες. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το Blog είναι σε περίοδο ξεμουδιάσματος. Το ημερολόγιο πρέπει να εμπλουτιστεί με πρότερες εμπειρίες...για να μπορεί κανείς να μπει στο νόημα. Αν υπάρχει νόημα...

Μουδιασμένη αρχή

Αν περιμένεις να έχεις πάντα την κατάλληλη μηχανή...το ιδανικό φως...την "απόλυτη" στάση του σώματος...θα χάσεις τις καλύτερες φωτογραφίες. Μπορεί να μη βγάλεις αριστουργήματα, αλλά μπορεί και να βγάλεις.

Οι περισσότερες φωτογραφίες που θα ακολουθήσουν, είναι κυρίως τραβηγμένες με camera κινητού τηλεφώνου. Γιατί αυτή ήταν απλά πιο χρηστική.  Εκείνη τη στιγμή ή τη βγάζεις τη φώτο...ή δεν τη βγάζεις. Εγώ προτίμησα το πρώτο.

Πλατεία Ομονοίας - Αθήνα - Virtual Reality 

Ξεκίνημα από το παρελθόν

Αν υποθέσουμε ότι το ημερολόγιο ξεκινάει από το 2000, για να καλύψουμε το χρονικό διάστημα μέχρι σήμερα, θα επιλέγαμε τις πιο αγαπημένες φωτο εκείνου του παλιού site

Αυγουστιάτικη Πανσέληνος στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ακρόπολης

Άγιος Νικόλαος - Φωκίδα, Περιμένοντας το φέρυ, χάσαμε τον ουρανό.

Δελφοί - Φωκίδα, Η μεταμόρφωση της Λέσλι 

Αθήνα - Τα σπίτια στην Κένεντι

Θέατρο Λυκαβηττού, Ο Από-Μηχανής Θεός ξεμουδιάζει

Άνοιξη στη Μύκονο

Αναμνήσεις καλοκαιριού

Άμφισσα - Ταμπάκικα, Η στροφή στο κενό

Γκάζι - Πριν τη λαίλαπα

Οι πρώτες μέρες του Μετρό στην Αθήνα

Σπέτσες - Καλοκαιρινή Σχετικότητα

Ιστορική Αναδρομή

Κάποτε (πριν το κατώφλι του 2000 δηλαδή) υπήρχε μια πρώτη προσπάθεια παρουσίασης ενός χόμπι σε κάποιο web server που πρόσφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν.

Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα το χόμπι συνεχίζεται, αλλά το τσάμπα "πέθανε", οπότε και αυτή η "παρουσίαση" αποφάσισε να περάσει στην εποχή του web 2.0, περισσότερο για λόγους...συναισθηματικούς.

 Αν όλα πάνε κατ'ευχήν το blog αυτό θα παίξει το ρόλο ενός φωτό-ημερολογίου, έστω και με μια σχετική καθυστέρηση.

... ένα διάστημα κοιμόμουν νωρίς

Χθες άναψα μια μεγάλη λάμπα στο τραπέζι.

(...)

Το ίδιο τραπέζι, είπε ο γέρος, γράφει ο Πέτερ Μπίξελ, οι καρέκλες, το κρεβάτι, ο πίνακας. Και το τραπέζι το λέω τραπέζι τον πίνακα, πίνακα το κρεβάτι το λένε κρεβάτι και την καρέκλα, καρέκλα. Τώρα θ' αλλάξουν τα πράγματα, είπε ο γέρος, γράφει ο Πέτερ Μπίξελ, κι απ' αυτή τη στιγμή έλεγε το κρεβάτι πίνακα και την καρέκλα ξυπνητήρι. Σηκώθηκε, ντύθηκε και κάθισε στο ξυπνητήρι, ακουμπώντας τα χέρια του στο τραπέζι. Αλλά το τραπέζι δεν λεγόταν τραπέζι, λεγόταν χαλί. Το πρωί σηκωνόταν λοιπόν απ' τον πίνακα και καθόταν στο ξυπνητήρι, κοντά στο χαλί. Το κρεβάτι το έλεγε πίνακα το τραπέζι, χαλί την καρέκλα, ξυπνητήρι την εφημερίδα, κρεβάτι τον καθρέφτη, καρέκλα το ξυπνητήρι, άλμπουμ την ντουλάπα, εφημερίδα το χαλί, ντουλάπα τη φωτογραφία, τραπέζι το άλμπουμ, καθρέφτη. Το πρωί, λοιπόν, γράφει ο Πέτερ Μπίξελ, ο γέρος καθόταν στον πίνακα στις εννέα χτυπούσε το άλμπουμ, πατούσε στην ντουλάπα για να μην κρυώνουν τα πόδια του, έβγαζε τα ρούχα του από την εφημερίδα, ντυνόταν και καθόταν στο ξυπνητήρι κοντά στο χαλί, ξεφυλλίζοντας τον καθρέφτη μέχρι να βρει το τραπέζι της μάνας του.

(...)

Χθες άναψα μια μεγάλη λάμπα στο τραπέζι. Την άφησα να καίει ώσπου πήγα να ξαπλώσω. Όταν ξύπνησα δεν ήξερα αν είχε ξημερώσει ή αν ήταν νύχτα, ή αν είχα δει ένα όνειρο.

(...)

Η γλώσσα μου έγινε κινούμενη άμμος.

(...)

Όταν άρχισε η πείνα, κόντευε να ξημερώσει. Δεν πρέπει να είχα κοιμηθεί πάνω από δύο ώρες. Είχα ξαπλώσει το πρωί. Ξύπνησα από την πείνα. Μπαίνοντας στην κουζίνα, έψαξα τα ντουλάπια ένα ένα: έβγαλα ένα πακέτο φρυγανιές - Κύριος οίδεν από πότε άνοιξα το ψυγείο και βρήκα κάτι πίκλες, ένα βαζάκι φουά γκρα και λίγο μπρικ. Κάθισα στο τραπέζι κι έτρωγα χωρίς να έχω συναίσθηση του τι ακριβώς κάνω και τι τρώγω. Το στομάχι μου είχε αρχίσει να ξινίζει. Μόλις ξημέρωσε έπεσα με το κεφάλι πίσω στην καρέκλα. Από το παράθυρο άκουσα το σύρσιμο της γάτας, ή νόμισα ότι άκουσα τη γάτα.

Rockaby.

Αποσπάσματα από το βιβλίο PLAYBACK / Συγγραφέας: Θάνος Σταθόπουλος

“Sometimes I am two people..."

the "proper" soundtrack for this article is: http://www.youtube.com/watch?v=e8JA8_0u9OU

“There's no insecurity about my song writing. I start a lot more songs than I finish, because I realize when I get into them, they're no good. I don't throw them away, I just put them away, store them, get them out of sight.”

“I grew up in the '40s and I heard all these great speeches, like Winston Churchill. His most famous, or infamous commencement exercise speech was one that consisted of seven words. He stood before this graduating class and said: "Never, never, never, never give up."”

“After about three lessons the voice teacher said, "Don't take voice lessons. Do it your way."”

“I'd like to wear a rainbow every day, and tell the world that everything is o.k. But I'll try to carry off a little darkness on my back. Until things are brighter, I'm the Man in Black.”

“For you I know I'd even try to turn the tide.”

“How well I have learned that there is no fence to sit on between heaven and hell. There is a deep, wide gulf, a chasm, and in that chasm is no place for any man.”

“Success is having to worry about every damn thing in the world, except money.”

“Sometimes I am two people. Johnny is the nice one. Cash causes all the trouble. They fight.”

Γεια σου τσολιά μου!

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη σάτιρα. Για το Λαζόπουλο, για το Λαζόπουλο , για το Λαζόπουλο...και γράφω αυτές τις γραμμές και ξέρω ότι σε λίγα χρόνια κανείς δε θα τα θυμάται όλα αυτά. Και όλες αυτές οι θεαματικότητες είναι γραμμένες στο χιόνι...Κι ευτυχώς δεν υπάρχει μονοπώλιο στη σάτιρα.

Πρέπει να θυμόμαστε οτι υπάρχει και η underground σάτιρα.
Ξεκινώντας από τα χιουμοριστικά graffiti στους δρόμους, συνεχίζοντας στις γελοιογραφίες των δωρεάν εφημερίδων και καταλήγοντας σε αυτό που εγώ θεωρώ κορυφή αυτή την εποχή.
Την Ελληνοφρένεια.
Την τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΙ που μέσα σε ένα τέταρτο καλύπτει τα τηλεοπτικά και πολιτικά μας χάλια..Στοιχεία αυτής της εκπομπής έχουν δανειστεί πολλοί στις δικές τους εκπομπές, ποτέ όμως δεν έγινε μόδα. Πρόσφατα ακόμα και η Έφη Σαρρή που έχει μηνύσει όλες σχεδόν τις εκπομπές, την Ελληνοφρένεια δε καταδέχτηκε να τη μηνύσει (για να μην της χαρίσει τηλεθέαση), υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη μετά από αυτό ότι πρόκειται για τη κορυφαία σατυρική εκπομπή?

Κι όμως υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο.

Η ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια!

Σχόλια, μονταρισμένα και μιξαρισμένα αποσπάσματα, επικοινωνία με τον κόσμο. Τα έχει όλα και συμφέρει. Για όσο καιρό αντέξει σε ένα κατεστημένο που με τη σειρά του δεν αντέχει τις πιέσεις «εκ των έξω».

Με σήμα την ανάποδη σημαία ο τσολιάς παλεύει να ξεπεράσει τα δεινά. Είναι περιττό να πω ότι αυτός ο τσολιάς, ο γύφτος του Λάκη, ο Καραγκιόζης του Σπαθάρη είμαστε εμείς ή μάλλον θα θέλαμε να είμαστε....