Γεια σου τσολιά μου!

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη σάτιρα. Για το Λαζόπουλο, για το Λαζόπουλο , για το Λαζόπουλο...και γράφω αυτές τις γραμμές και ξέρω ότι σε λίγα χρόνια κανείς δε θα τα θυμάται όλα αυτά. Και όλες αυτές οι θεαματικότητες είναι γραμμένες στο χιόνι...Κι ευτυχώς δεν υπάρχει μονοπώλιο στη σάτιρα.

Πρέπει να θυμόμαστε οτι υπάρχει και η underground σάτιρα.
Ξεκινώντας από τα χιουμοριστικά graffiti στους δρόμους, συνεχίζοντας στις γελοιογραφίες των δωρεάν εφημερίδων και καταλήγοντας σε αυτό που εγώ θεωρώ κορυφή αυτή την εποχή.
Την Ελληνοφρένεια.
Την τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΙ που μέσα σε ένα τέταρτο καλύπτει τα τηλεοπτικά και πολιτικά μας χάλια..Στοιχεία αυτής της εκπομπής έχουν δανειστεί πολλοί στις δικές τους εκπομπές, ποτέ όμως δεν έγινε μόδα. Πρόσφατα ακόμα και η Έφη Σαρρή που έχει μηνύσει όλες σχεδόν τις εκπομπές, την Ελληνοφρένεια δε καταδέχτηκε να τη μηνύσει (για να μην της χαρίσει τηλεθέαση), υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη μετά από αυτό ότι πρόκειται για τη κορυφαία σατυρική εκπομπή?

Κι όμως υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο.

Η ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια!

Σχόλια, μονταρισμένα και μιξαρισμένα αποσπάσματα, επικοινωνία με τον κόσμο. Τα έχει όλα και συμφέρει. Για όσο καιρό αντέξει σε ένα κατεστημένο που με τη σειρά του δεν αντέχει τις πιέσεις «εκ των έξω».

Με σήμα την ανάποδη σημαία ο τσολιάς παλεύει να ξεπεράσει τα δεινά. Είναι περιττό να πω ότι αυτός ο τσολιάς, ο γύφτος του Λάκη, ο Καραγκιόζης του Σπαθάρη είμαστε εμείς ή μάλλον θα θέλαμε να είμαστε....

Η πίπα του Αστροναύτη

  

Κάποτε έπινα συχνά καφέ με έναν φίλο που έκανε συλλογή, φανατικά, Αστικών μύθων. Πάντα μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός για μια πληροφορία. Με έκανε να τη φαντάζομαι να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται μέσα στις καυτές τσιμεντένιες πλατείες της Αθήνας τον Αύγουστο για να μας υποδεχθεί, μεγάλη πια, το Σεπτέμβριο που θα επιστρέφαμε όλοι σαν κατεργάρηδες στους πάγκους μας.

Σύμφωνα με τη wikipedia:

Οι αστικοί μύθοι αποτελούν ιστορίες ή θρύλους -- συνήθως φανταστικών -- γεγονότων που διαδίδονται μαζικά. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ευρέως διαδεδομένες παραπληροφορίες. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητα δημιουργήματα της φαντασίας, καθώς αρκετοί μύθοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί μύθοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές. Για τη διάδοση τους είναι συνήθης η χρήση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Με αφορμή ένα άρθρο που διάβαζα αυτή την εβδομάδα σε μια Εφημερίδα Free press (αυτές όμως είναι μια άλλη ιστορία) όπου ο editor του άρθρου την "πάτησε" για τα καλά...Πρόκειται όμως πραγματικά για μια ιστορία που θέλεις να είναι αληθινή...Την κάνω copy+paste:


Email text contributed by Cameron Halket:

When Apollo Mission Astronaut Neil Armstrong first walked on the moon, he not only gave his famous "one small step for man, one giant leap for mankind" statement but followed it by several remarks, usual com traffic between him, the other astronauts and Mission Control. Just before he re-entered the lander, however, he made the enigmatic remark "Good luck, Mr. Gorsky."

Many people at NASA thought it was a casual remark concerning some rival Soviet Cosmonaut. However, upon checking, there was no Gorsky in either the Russian or American space programs. Over the years many people questioned Armstrong as to what the "Good luck, Mr. Gorsky" statement meant, but Armstrong always just smiled.

On July 5, 1995 (in Tampa Bay, FL) while answering questions following a speech, a reporter brought up the 26 year old question to Armstrong. This time he finally responded. Mr. Gorsky had finally died and so Neil Armstrong felt he could answer the question.

When he was a kid, he was playing baseball with a friend in the backyard. His friend hit a fly ball which landed in the front of his neighbor's bedroom windows. His neighbors were Mr. & Mrs. Gorsky.

As he leaned down to pick up the ball, young Armstrong heard Mrs. Gorsky shouting at Mr. Gorsky, "Oral sex! You want oral sex?! You'll get oral sex when the kid next door walks on the moon!"

True story.

Comments:
This whopper of a tale has been circulating for years via email and can be found on dozens of Web sites accompanied by the claim that it really happened. But it's false, as anyone can verify by perusing the official lunar landing transcript on NASA's Apollo 11 site (audio & video clips included).

Sometimes attributed to stand-up comedian Buddy Hackett, "Good Luck, Mr. Gorsky" obviously came into this world as a joke, earning the status of urban legend over time through sheer repetition as a "true story." In spite of the ease with which this revisionist history of the Apollo lunar landing and moonwalk is debunked, it's so much fun to read and pass along that it will doubtless be with us for decades to come.

Hel-L.A. Presents Ή αλλιώς τα παιχνίδια της τύχης.

Λίγες μέρες αφότου ξεκίνησα να γράφω εδώ, άρχισα να βλέπω μια αμερικάνικη σειρά που προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έχει (έως τώρα) καμία αναφορά στο πόλεμο του Ιράκ. Και επειδή είναι πρωταγωνιστής ο γνωστός από τα X-files David Duchovny, μου επεφύλασσε άλλη μια έκπληξη …. Το σενάριο δεν περιλαμβάνει ούτε έναν εξωγήινο (Τους κατοίκους του LA δεν τους μετράω).

Που κολλάει η σύμπτωση? Ο κεντρικός μας ήρωας, ένα πάντρεμα του Μπουκόφσκι και του παλιού καλού μας Μώλντερ, έχει αρχίσει και γράφει από κάποιο σημείο και μετά ένα blog.
Ένα μηδενιστικό blog με θέμα το σεξ, τις σχέσεις και την κατάντια του ανθρώπου γενικότερα, ενώ γύρω του η πόλη των αγγέλων τον περισσότερο καιρό είναι σκοτεινή και παρακμιακή.

Σαν άγγελος της αποκάλυψης λοιπόν ο κεντρικός ήρωας έχει αρχές (τις βασικές ουσιαστικά), έχει ένα σκοπό (που αγιάζει τα μέσα) και ….. δεν έχω φτάσει σε σημείο ακόμα να ξέρω αν θα έχει και κάθαρση (είμαι στη μέση ακόμα)

Αλκοόλ, γυναίκες, πατρικά προβλήματα (δεν γλιτώσαμε εντελώς την αμερικανιά δυστυχώς), με μια φωτογραφία που θυμίζει μια άλλη σειρά (Shark) και με το σεξ να παίζει το κυρίαρχο ρόλο (η τηλεόραση αντιγράφει τη ζωή κλπ…)

Δε ξέρω κατά πόσον παρουσιάζει ενδιαφέρον το Californication για τις γυναίκες τηλεθεάτριες (αλλά εδώ αρέσει στις γυναίκες το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», ένα κατεξοχήν αντρικό βιβλίο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…) , πέραν από το να χαζεύουν τον ημίγυμνο μποέμ David φυσικά…

Το αν ενδιαφέρει τον αντρικό πληθυσμό; Νομίζω το έδειξα καθαρά πιο πάνω…

Καλή διασκέδαση.

Και κάτι ακόμα "Showtime is proud to congratulate David Duchovny for his Golden Globe® win for Best Performance by an Actor in a Television Series ."

Portishead the Third (Preview)

Η πρώτη μου ανάμνηση από τους Portishead σε ένα φοιτητικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη...ένα σκοτεινό χειμωνιάτικο απόγευμα Κυριακής...ήταν το Mysterons.
Ενώ στα ραδιόφωνα ανακάλυπταν όλοι το Sour times και τα άλλα πρωτότυπα σουξέ εκείνου του δίσκου.

Ήταν το πρώτο τραγούδι, όμως, του πρώτου τους δίσκου που μου άνοιξε μια νέα μουσική πόρτα. Εκείνο που δεν ήξερα εκείνη την εποχή ήταν ότι .... απλά ξανάνοιγε η πόρτα μιας εποχής παλιότερης.

Μιας εποχής γεμάτης με καλοραμμένα μάλλινα σακάκια, με άρωμα τσιγάρου και whisky, τσαγιού, αγγλικής προφοράς, Λονδρέζικου βροχερό καιρού και μπόλικο μυστήριο.

Δε θα μπορούσα να ισχυριστώ ποτέ ότι τους κατατάσσω στους κοινούς κλέφτες.... (Αλίμονο, εδώ θαυμάζουμε τους Thievery Corporation άλλωστε). Επανίδρυσαν μια μουσική σκηνή και την συνδύασαν με το x-hop (όπου x = hip or trip) της εποχής τους. Απλά σε αυτή τη νέα, γυαλιστερή, σκηνή τιμούν (και καλά κάνουν) τον John Barry.

Αν το Ipcress file γυριζόταν τώρα θα είχε σίγουρα τη μουσική τους.

Τι έχει να μας δώσει όμως αυτός ο τελευταίος (τρίτος κατά σειρά) δίσκος τους?
Ίσως δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, δεδομένου ότι πέρασαν 11 χρόνια για να βγάλουν καινούργιο υλικό. Οι περισσότεροι “διαβασμένοι” λένε ότι είναι δίσκος που πρέπει να ακούσεις πολλές φορές για να τον "καταλάβεις".

Αυτό που σίγουρα αξίζει για μένα είναι ότι έμειναν πιστοί σε αυτό που ξέραμε ότι είναι. Στην αισθητική τους. Ο χρόνος θα δείξει αν ο δίσκος αυτός είναι και τρίτος σε προτιμήσεις εκτός από τρίτος σε χρονολογική σειρά.

Το Hunter είναι βγαλμένο από το ίδιο ονειρικό υλικό που με έκανε να κολλήσω μαζί τους από την αρχή. Θα περιμένω τα video clip τους με την ελπίδα να δω τον Michael Caine να εμφανίζετε ξαφνικά. Μέχρι τότε θα βυθίζομαι στη γνώριμη ζεστή μελαγχολία τους ακούγοντας τους.

Ακολουθούν 3 βίντεο.

1 - The Ipcress File Trailer (John Barry - Michael Caine)

2 - To Kill A Dead Man (Portishead Movie)

3 - Hunter @ ATP Minehead 2007

Αυτά τα blogs είναι δικά τους και δικά μας...

Πάει καιρός που τα blogs έχουν γίνει της "μόδας".
Που μιλάνε για την "αλήθεια",  που καθορίζουν το κλίμα των καιρών μας, αλλά και που δίνουν και τα απαραίτητα σκάνδαλα.
Αρκεί να θυμηθώ πόσες ώρες σπαταλήθηκαν στα "παράθυρα" των καναλιών μας γι' αυτά και βγάζω σπυράκια.

Διότι τι διαφέρει πια ο blogger από τη μάνα raver που βλέπαμε παλιά?
Τον ίδιο χρόνο "διασημότητας" κέρδισαν και οι δύο.
Την ίδια επίδραση είχαν στην κοινωνία και οι δύο.
Δεδομένου ότι και οι δύο αυτές κατηγορίες συνήθως έχουν αυτό το ρημάδι το δικαίωμα ψήφου.

Αφού φτάσαμε να κοιτάζουμε τα blogs πριν πάμε το πρωί στη τουαλέτα...αλλά τι λεω φτάσαμε?
Διότι εγώ προσωπικά δε ξέρω κανέναν να είναι τόσο παθιασμένος με το άθλημα.

Όλα αυτά ίσως είναι μια ψεύτική - πλασματική εικόνα.
Ας πούμε την αλήθεια:
Οι περισσότεροι γράφουμε από ματαιοδοξία (όπως κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή) και οι άλλοι μισοί ψάχνουν για μερικά cheap laughs on line που λένε και οι αγγλόφωνοι ιδρυτές του σπορ.

Anyway.


Είναι Τετάρτη βράδυ προς Πέμπτη...και αντί να κοιμάμαι για να πάω για δουλειά το πρωί...αποφάσισα να σηκωθώ και να ξεκινήσω το προσωπικό μου ημερολόγιο, ένα ημερολόγιο που αναβάλω την εκκίνηση του  συνέχεια εδώ και καιρό, ένα ημερολόγιο που επιτέλους θα το φτιάξω όπως πάντα ήθελα να είναι.
Με κείμενο-εικόνες-ήχο-βίντεο και ότι άλλο μπορώ να βρω.
Συνήθως νυσταγμένος και με τη κάλυψη της νύχτας...θα υπάρχουν σίγουρα και λάθη....δεν έχει σημασία όμως αυτό. Γι'αυτό υπάρχουν και τα σχόλια.

Ένα ημερολόγιο που καθώς ξεκινάει πρέπει πρώτα από όλα να αναφερθεί και να "τιμήσει" (ένα ρήμα το οποίο στις μέρες μας αρχίζει να μοιάζει με ένα άλλο: το ... γ..ησει) τον πρώτο Έλληνα blogger που έτυχε να γνωρίσω... Τον JB.


(ο JB αμέριμνος και ανυποψίαστος)


Ο JB θυμάμαι είχε ξεκινήσει πριν από 6 - 7 χρόνια φτιάχνοντας το δικό του "χειροποίητο" blog γι'αυτόν και τους φίλους του.Άσχετα αν δεν τον είδα ποτέ στις ειδήσεις, θυμάμαι οτι το "έχτιζε" λίγο λίγο με μεράκι. Καλή του ώρα όπου είναι....

και Καλή αρχή μας.